ชีวิตผมตื่นเช้ามาอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน แต่งตัวแล้วออกมาพบกับบรรยากาศเย็นๆสูดอากาศอันสดชื่นแล้วก็โดดขึ้นเจ้านี่ทุกวัน พอขึ้นเจ้านี่แล้วก็ขึ้นมาพบกับพี่ๆบนรถไฟขาประจำที่นั่งคุยกันกล่าวทักทายทุกเช้าเหมือนเป็นกิจวัตร พร้อมหน้าตายิ้มๆแบบอิ่ม
เอม ผมก็ลงนั่งที่ประจำของผมพร้อมกับนึกว่า....ชีวิตเมื่อไรจะหลุดพ้นการเดินทางอันแสนไกลทุกๆเช้าเย็นสักที(ไม่เช่าหอเพราะเงินเก็บไว้เรียนต่อ+กลับมาดูแลบ้านที่แม่และน้องหมาอีก3ตัวอยู่) แล้วก็พิงกับพนักที่นั่งรถไฟเช่นเดิม. เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นรถไฟก็ได้ออกตัว เคลื่นขบวนอย่างช้าๆและเดินไปข้างหน้าเพื่อจะส่งผู้โดยสารไปถึงจุดมุ่งหมายปลายทางที่จะไป ถึงสถานีแรกคลองบางพระ ผู้คนก็เริ่มทยอยขึ้นมานั่งที่ว่างๆพยายามสอดส่องหาที่นั่งที่แดดไม่ส่อง ไม่งั้นคงร้อนตาย บางคนเลี่ยงไม่ได้ต้องนั่งๆเถิบมาให้ไม่โดนแดด ขึ้นมาก็เมาท์แตกตามภาษาคนขึ้นรถไฟที่อยู่กันคนละสถานี เหมือนไม่เจอกันมานาน พอเวลาผ่านไปสัักพักมีเสียงแว่วๆมาแต่ไกลเรารู้เลยว่าสิ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำรถไฟใกล้จะเดินผ่าน ก็ได้ปรากฎกายพร้อมเอ่ยคำว่า "ขนมจ้าาาา ขนมอร่อยๆ" เดินกันเป็นสวนสนามเลยทีเดียว ไม่แต่ขนมเท่านั้น ทอดมัน ลูกชิ้น ข้าวห่อ ขนมจาก บางเจ้าอร่อยมากก็ขายหมดไว บางเจ้าขายไม่ค่อยได้ก็ต้องเดินขายต่อ เผลอแปปเดียวผ่านมา6สถานีแล้ว ไวแท้ๆ มีชายหนุ่มฝรั่งเดินขึ้นรถไฟคนนึง เค้าหน้าเหมือนบิลเกตมาก ทุกวันอาวุธประจำกายเค้าคือ ipad แต่เอ๊ะ ทำไมบิลเกตเจ้าแห่งไมโครซอฟท์ต้องถือไอแพดละ นึกไปก็ขำๆไป ผู้คนก็เริ่มแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนที่นั่งเต็มและแล้วเราก็ได้ผู้โชคดีที่โดนแดดจนได้ที่สถานีพระจอมเกล้า ที่นี่เคยเป็นที่ที่ผมเคยฝันจะมาเรียน มองกี่ทีก็ได้แค่ผ่านๆไป รถไฟก็ได้เคลื่อนตัวมาเรื่อยๆจนถึงลาดกระบัง(ครึ่งทางจุดหมายผมละ)ผู้คนที่ขึ้นรถไฟเริ่มมีจำนวนมากกว่าที่นั่งเลยต้องยืน ผู้คนหลากหลายก็เริ่มหาที่พิงบ้าง บางวันถึงขั้นเอาตูดมาถูแขนผมเลยทีเดียว มีทั้งคนแก่ เด็กนักเรียน คนทำงาน ผู้หญิง แน่นอนว่าการขึ้นรถมาอดพูดไม่ได้เรื่องน้ำใจที่จะลุกให้นั่ง ผมเคยลุกให้ผู้หญิงนั่งก็โดนมองว่าหน้าม่อ ลุกให้คนแก่นั่งผู้หญิงบางคนก็ไม่พอใจ เอ๊ะจะเอายังไง เอาเป็นว่าใครดูท่าจะยืนไม่ไหวก็คนนั้นละกัน ลุงคนที่ยืนคนนี้ดีม่ะ!!! เน๊อะ คนอ่านก็คงเห็นด้วย ^o^ ลุงก็ได้นั่งทันที แต่ทันใดนั้นผมก็ยืนขึ้นพร้อมเบียดเสียด
แทนลุง จากสภาพตอนนี้รถไฟคนแน่นมาก แต่ก็ใกล้จะถึงที่หมายผมเตรียมเป้คู่ใจกลับมาเตรียมสะพาย ตอนลงก็ต้องฝ่ามฤตยูคนยืน กว่าจะลงได้ก็เบียดเสียดกับคนจะขึ้นอีก แหมให้ผมลงก่อนสิค๊าฟพี่น้องง พอลงได้ก็ออกมาถ่ายสักแชะแล้วสะพายเป้รัดเตรียมวิ่งมาขึ้นรถที่ป้ายรถเมย์300เมตร(จริงๆก็เดินเอาก็ได้แต่วิ่งออกกำลังกาย) วิ่งผ่านตลาดวันนี้ก็เจอป้าแก่พร้อมลูกขอทานอยู่ ผมไม่ค่อยให้เงินขอทาน เลยวิ่งไปซื้อน้ำเต้าหู้ให้สองถุง พอให้ป้าแกแกก็ยิ้มอิ่มใจ เราก็อิ่มเอมใจไปด้วย แต่เอ๊ะ 8.20แล้วนิหว่า รีบๆขึ้นรถเมย์ต่อ รถก็ติดจิตใจก็ว้าวุ่นจะทันไหมข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กินเล้ยย ลงรถเมย์ 8.27ซื้อไก่ทอดไม้ๆกินเจ้าประจำ แล้วก็วิ่งมาแสกนนิ้วตอน 8.33 เฮ้อทันเวลาพอดี(สายได้5นาที) แล้วก็เริ่มสู่วังวนชีวิตการทำงานประจำวันอีกครั้ง. Continue to next part.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น